اشعار

فضا محو تاب و تب زینب است           گـمانـم که وقت نـمـاز شب است

همه هـاشـمـیـان، مـشـغـول ذکـر           بیابان پر از نغمۀ "یارب " است

(طِرِمّاح)! محمل به سرعت مران           که بانوی این کاروان زینب است

هـمه کـودکان را هـمه شب مـدام           غـریـبانه ذکـر خـدا بر لـب است

حسین است چون ماه و اطراف او           فروزنده هفتاد و دو کوکب است

بـیـابـان بــزن نــالـه ای دل نشین

که دخت عـلی گشته محمل نشین

عجـب کـاروانی، خـدا یــارشـان           اجــل  آیـد از ره به دنـبـالــشـان

مـتـاع هـمه گــشـتـه خـون گــلـو           خــداونــد عــالــم خــریــدارشان

شود حـج شان با شهـادت شروع            اســارت بــود آخـــرِ کــارشــان

گــواهـی دهـم در کــنـار فــرات            بــود آبـشـان خـون رخـسارشـان

چو ایـنان عـزیـزان پـیغــمـبـرنـد           مبــادا کـنی ای فـلک خـوارشان

قـضـا را چه امـری مـقــدر شـده

که سـقــا پــریـشان اصغــر شـده

مدیـنه! امـامت کجـا می رود؟           سفر کرده سوی خـدا می رود

دل شب، غریبانه تنـها حسین           نهـان از همه چشم ها می رود

مدیـنه! چه آرامی و سـاکـتـی           امـام غــریـبت کجـا می رود؟

مدینه ز عباس و اکبر بـپرس           اگر میرود، شب چرا میرود؟

مدیـنـه! تمـاشا کن این قـافـلـه            چه عاشق سوی کربلا می رود

اگر جان به بـزم بـلا می بـرد            علی اصغرش را کجا می برد؟

گل بـاغ جـنـان بـودیم و رفـتـیم            پیمبر را نشان بــودیم و رفتـیـم

مــدینــه ای تــمـام خــاطراتــم!            (اگر بار گـران بودیم و رفـتیم)

***********************

وداعـی تـلـخ کـردم با پـیــمـبـر            نهـادم صورتـم بـر قـبــر مـادر

دلـم تـنگ حـسن شد ای خــدایـا            بـقـیــع رفـتــم بــرای بار آخــر

***********************

نــوایی می زند آتش به سیــنــه            رود هــمراه  بـابـایش سکــیـنـه

رسد روزی که بی بـابـا بـیایـد!            خـداحافـظ، خـداحافـظ مــدیـنـه

***********************

دل بــی تــاب را تــابی بـیــاور            شبــم تاریــکه، مهتــابی بـیاور

شــده اُم الـبَـنـیـن وقـت جــدایی            بــرای بـــدرقــه آبــی بـــیــاور

***********************

ببین زینب که جانی در تنم نیست            دگر چاره به غیر از رفتنم نیست

چنان دراین سفر غارت شوم من            که حتی بنگـری پیـراهنم نیست

***********************

بود تا هـمـره من أشـجـع النّـاس            کجا و کی کنم من درد، احساس؟

ز چــشـم بَـد نگـهـدارش خـدایـا            که گردد خیمه غارت بعد عباس

***********************

نـبــاشــد ایـن وداع آخــر مــن!            بـگـفــتـا رازهــایـی مــادر مـن

شود گـودال جـمع پـنج تن جمع            نَهَـد بر دامنـش مـادر، سـر من

***********************

خــدایا هم علیـمـی هم خـبـیـری            پـذیـرفـتم هر آن چه می پـذیـری

بـرای ما شـهــادت بوده عــادت            ولــی ای وای از داغ اسـیــری

***********************

دل ارباب از هجران کباب است            رقیه در بَرَش طفـل رباب است

پدر گفتا: که خوش باشی عزیزم            بدان روزی رسد جایت خرابه است

الا ای نـغـمـه هـای نـالـه پــرداز            مـحـرم از هـمین حـالا شد آغـاز

مــدیــنـه دارد آهـنــگ جــدایــی            حـسـین فـاطــمـه شـد کـربـلایـی

الا ای اشک های پُـر ز احـساس             بـپـاشیـد آب پـشـتِ پـای عـبـاس

غــمـی از تــربت پـیـغـمـبـر آیـد            کـه نـجــوای عــلــی اکـبــر آیــد

الـهـی دشـمـنت خـواری بـبـیـنـد             قــد و بــالای زیـنـب را نـبــیـنـد

صـدای نــاله ای در بـیـن زن هـا             زده شعـله به روی جان و تن ها

الـهـی مـی روم بـا او از ایـن جـا             مبــادا بـی حـسـیـن آیــم خــدایــا

وصیت های زهــرا را گــرفـتـم            شـبــانـه راه صـحـرا را گـرفـتـم

مـبـادا رهـبـرم تــنــهــا بـمــانــد             میــان لـشـگــر غــم هـا بـمــانــد

الهـی با حــسـیـنم درد دل هاست            کمی آهسته تر مـادر همین جاست

مـبــادا ای دوای زخــم ســیــنــه            روی بی خـواهر از شـهـر مدینه

تو بـایـد سـرو من بـاشـی بـرادر            مـبـادا بـی کــفـن بــاشـی بـرادر

مـبـادا شـاخـه هـایم بـی گـل یـاس            جـدا گـردد ز تن دستـان عـبـاس

و یا بـی قــاسـم و اکـبــر بـمـانـم            عــزادار غــم اصــغــر بــمــانـم

روم با قــوم نــا مـحـرم اسـیـری             بـبـیـنم در جـوانی رنـگ پـیـری

به نـام خـارجی از دین و اسـلام            روم با دخـتـرت تا کـوفه و شـام

پخش سبک

ستاره ای تابید و دل، اسیر روی او شده          می تابه از غارحرا، ذکر همه یا هو شده

جلوه های این ستاره، به خدا نظیر نداره             آسمان هرچی که داره، روی خاک پاش میذاره

وجه زیـبـای خـدا مظهر بی بدیل سرمد          رحـمـة لـلـعـالـمـیـن؛ خـاتـم انـبـیـا محـمد

یا حـبـیـبـنـا محـمـد؛ یا اباالزهرا محمد؛ یا اباالزهرا محمد

***********************************

مهر تو از تو آسمان، به دل ما آمد فرود          حی علی خیرالعمل، حب تو و آل تو بود

کار دل دست تو آقا، هستی ازهست تو آقا          کوثرو ساقی و ساغر،همه سرمست تو آقا

ازحرا جمال تو آسمان رو کرده روشن          به فدای روی تو ای همه عشق  وهستی من

دل من شد با تو گلشن، یا اباالزهرا محمد؛ یا اباالزهرا محمد

***********************************

به همه ی آفـرینش ، خدایی که پیمبری          تمام انـبـیـاء میگن، تو از هـمه والا تری

به نجات اهل عالم ، برس ای نبی خاتم            که حضور خود به دلها، برسان فیض دمادم

بیشترین اسمی که هست روی زمین نام محمد          قـبـل اخبارا همیـشـه میشنوین نام محمد

بهترین نامه محمد، یا اباالزهرا محمد؛ یا اباالزهرا محمد

پخش سبک

مبعثِ ختم رسولان، جلوۀ رحمت ایزد           ذکر فـلک شده امشب ، سیّـدنا یا محمد

وحیِ خدا نـازل شده به احـمـدِ مـخـتـار           صـلّ عــلـی مـحـمــدٍ وَ آلـه ِ الاطـهــار

یامحـمد یامحـمد؛ یامحـمد یامحـمد (۲)

************************

غار حرا شده پُر از، عطر تجلّیِ جانان           جـاریِ نـورِ الهی ، چـشمـۀ کوثرِ قُرآن

بـگــو بــه اذن آن خـــدای خـالـقِ دادار           صـلّ عــلـی مـحـمــدٍ وَ آلـه ِ الاطـهــار

یامحـمد یامحـمد؛ یامحـمد یامحـمد (۲)

************************

جاهلیت شده خوار و، آمده موسم عزّت           مـکّـه شده پُـرِ عطرِ، گـل بهشت نبـوّت

نغمـۀ دلهـا شـده بهـرِ تـهـنـیـت بـر یــار           صـلّ عــلـی مـحـمــدٍ وَ آلـه ِ الاطـهــار

یامحـمد یامحـمد؛ یامحـمد یامحـمد (۲)

************************

به دل هماره دعایی، به لب همیشه کلامی           که عاقبت شود آزاد، حرم ز دست حرامی

بـا مــددِ ضـربـتِ تــیــغِ حــیــدر کــرّار           صـلّ عــلـی مـحـمــدٍ وَ آلـه ِ الاطـهــار

یامحـمد یامحـمد؛ یامحـمد یامحـمد (۲)

شکر ایزد که پی زلف پریشان شده ام          در شب بعثتتان حوریه باران شــده ام

تا که از محضر عرفــانی حق بازایی          پای این کوه حراء سر به گریبان شده ام

آیه ای عرضه کن ای معتکف غار حراء          قـلـبـاً آمـاده بـشـنـیـدن قــرآن شــده ام

به حدیثی نبوی روح مــرا تصفیه کن          که سرا پا همه بازیچه شیطان شده ام

تـهـنـیـت باد پـیـمـبـر شدنت مرد امین          که در آمیـخـتـه با سیل مریدان شده ام

مـنـم آن گـمـشـده در وادی سرگردانی          که به دسـتـان کریم تو مسلمان شده ام

نـبـی الله تـرین ای سبـب خـلـقـت انس          تازه ازبعد تو حس میکنم انسان شده ام

برکه بی رمق ومرده دلی بودم و حال          ازعنایات تو چون رود خروشان شده ام

بـودم آن بتـکـدۀ ممـلـو از لات و هبـل          که به دستان پسر عم تو ویران شده ام

حـمـدلله به نـمـایـنـدگـی از قوم عـجــم          روزبه بودم و ازعشق تو سلمان شده ام

1ـ روزبه نام ایرانی سلمان فارسی است

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست       برهردلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آسمــان دلبــــری و آستــان عشق      نــــور جمــــال دلـبر مـا را مثال نیست

هر دم چو مِهر نور فشاند به خاطرم      تاشوق اوسـت،جان و دلم را ملال نیست

با نام احمد است که دل زنده می شود      دل را بــیازمای که کاری محال نـیست

ای آفـتاب حـق که تویی ختم مرسلین      بـا روشنیّ روی تو، بدر وهـلال نیست

حــد کمال و حکمت و انوار معرفت      تنها تویی وغیر تو حـــدّ کمـال نیســـت

تا تو شفیع خلقی و دریـــای رحمـتی      امید عفـــو هـــست و نشان وبـال نیست

درصحنۀ حیات و به طومار کائـنات      آیین پاک منجـی ما را هـــمـال نیـــست

مــــا عــــاشقان و پیرو راه محمـدی      بهتر ازین طریقـت و راه و روال نیست

زمـــین محله اصحاب آسمان شده بود        زمان مبــشّر جـشن فـرشتگان شده بود
در آن دمـی كـه تمام فضای غار حرا        پرازطنین صـدای بخوان بخوان شده بود

مـكـان ز نقطـــه پایان راه غـار حـرا        مـسیر سبز رسیدن به لا مكان شده بود
دلـش زنعمت خواندن دلی وسیع وبزرگ        به طول عرش وبه پهنای كهكشان شده بود
نـــزول آیـــۀ اقــــرأ باسم ربّـــك نـیز        به سوی دشت وسیـع دلش روان شده بـود
بـه آدم و به خلیل وحكیم حق ومسیح        هرآن چه راكه خدا گفته بودآن شده بود
برای دختركی بی‌گناه و زنده بـه گور        مجیب ومنجی ومحبوب ومهربان شده بود
چهل بهار پیاپـــی برای او گل سرخ        عروس حجلۀ مرغ ترانه‌خوان شده بود
بلال بود و صدا بود و دشت مأذنه‌ها        محـل رویش صـدها گـل اذان شــده بود

امروز قلب عالم و آدم حرای توست         این کوه نورشاهد  حرف خدای تـوست

مکه دگربرای بزرگیـت کوچک است         فریـاد کن رسول کـــه دنیا برای توست

اقـــرأ بـاســم ربّـــک یا ایها الرسول         قران بخوان امین که همین آشنای توست 

لات و هبل برای تو تعظیم کـرده اند         وقتی که قـلب سنگی عُزی فدای توست 

خورشید و ماه بین دو دست تو دلخوشند         یـعنی تمـام تکـیۀ عـالــم عصای توست

بعــد از هزار سال دگــر میشناسمت         وقتـی که جــای جای دلم رد پای توست

فــریادتان تمام زمیـن را گرفته است         امروزهـر چه میشنوم از صدای توست

ای دامنه ی وصف تو گسترده به عالم          الـمـنـــة لله کــه تـویـــی ســیـد خــاتـم

ای رحمت رحمان به تو تفویض محمد          ریزد ز سرانگشت تو صد حضرت حاتم

محبوب تـر از حضرت تو خلق نگشته          ای دوســــتی ات تــاج سر عالم و آدم

قرآن نه کـتابی است به هرسینه بگنجد          ای جان تو ظرف علق و کوثر ومریم

اخــلاق تــو و حُـب تـو و یـوسـفـی تو          صــدها صفت حُسن دگر نزد تومعجم

شد غار حـرا نقـطۀ عـطف هنر عـشق          یعـــــنی که تویی مرکز پرگار دوعالم

وقـتی که سرازیر شدی از سر آن کوه          عــــالم همه درزیر قدم های توشد خم

بـــا خلق عظیمت همه را شیفته کردی          اســـلام ز اخـلاق تو شـد قـبـلـۀ عـالـم

مـشی تـو به اسلام عـلـی عـادتمان داد          این است صراطی که به قـرآن شده اقـوم

صهبای علی را که به هر سینه نریزند          از مـیـکـدۀ تـوسـت که مـستـیـم دمـادم

تـاریخ عـلـی دوستی از ناحیۀ تــوست          تـقــویـــم ولایـت بـه تـو دادنـد مـسـلـم

واقف به تولای علی چون توکسی نیست          ای یــار قــدیـمـی عـلــی قـائـد اعـظـم

این سابـقـه پیــداست به دیـباچۀ هـستی          هرجا که رسیدی توعلی بود و خداهم

تــو از نمــک حـب عـلـی وام گرفـتی؟          یا دامن مهــر تو ز مــولا بـبـرد غـم؟

حـالا تــو بـگــو قـصـه اسـتاد و مـعـلم          آیــــا نـبـــرد فـیـض مـعـلِّـم ز مـعـلًّـم؟

آن روز که نــه کعبه و نه زادگهی بود          پس بـود نـمـازت به کدام آیت اعـظم؟

در غـار حرا راستی همسفره ی تو کیست؟          بــا امر که رفتی به سوی بیت مکـرم

معراج خدا از چه کسی با تو سخن گفت؟          بـــــا صوت که اسرار خدا بود مُفهّم؟

با دست که شد تاج رسـالـت به سر تو          این دست خدا بود که گشتی تو مـعـمّـم

آقا ز که پـرسیم به جز حـضرتـتان که          افـــلاک به گرد چه کسی گشت منظم

اسرار هزار و یکِ معراج کدام است؟          یک خردل آن را بگوای شاهد و محرم

بالای سر هر نبی و هروصی از غیب          دست چه کسی غیرعلی بود چوپـرچم

تفسیراحادیث مع الحق مگراین نیست؟          تو بـا علی هستی و عـلی با تـو دمادم

از روز ازل تــا بــــه ابد پیش نگاهت          غیر از رخ زیبای علی کیـست مجسم

وجه الله قـرآن همه جــا هــــست مسلم          یعـــــنی همه جا هسـت علی خط مقدم

دادی به علی هدیه چو تـیغ دو لبت را          منصور شد اسلام به آن بازوی محکم

آنان که فـرار عـادتـشان بود ز مـیـدان          دیــدنـد عــلی بـود به هـر خـط مـقـدم

مـظلـوم شدی و به کسی ظـلـم نکردی          هـــرگز به بت ظالم دوران نشدی خم

انـــدازه ی مجموع رسل زجر کشیدی          شـاید کــه هـــدایت بـشـود زاده ی آدم

یاران تو بایـــد ز علـــی درس بگیرند          عرفان علی هست اطاعت زتـو هر دم

بگذر ز مسلمانی مــــا ای همه رحمت          سلمان کن و منّا بخر این قـافـله درهم

هر قوم کـــه از راه علی دست کشیدند          رفتــــند بـه بیراهه و دادند تو را غـم

بـی حرمـتی از امـت بـد عـهـد بـدیـدی          امـا غــم تــو فـاطـمـیـه بـود و مـحـرم

امشب شب غار حرا از روز روشن تر شده       امشب فضای مکه پراز جلوۀ کوثر شده

امشب محمد کرده برتن خلعت پیغمبری       یا گوش شو تا بشنوی یا چشم شو تا بنگری

امشب جهان رشک جنان امشب زمین کوثرشده      امشب امیـن وحی حق نازل به پیغمبرشده

ای مکه احمد آمده آغوش خود را بازکن       ای کعبه بر دور سر آن جـان جان پرواز کن

ای بت ثنای مصطفی با نام حق آغاز کن       ای آفرینش یک صدا آهنگ وحــدت ساز کن

ای جامعۀ بیدار شو قرآن صلایت میزند       فریاد زن پاسخ بگو احمد صدایت میزند

یا رحمت للعالمیـن جبریل میخواند تو را       ای منجی کل بشر بیرون بیا از این سرا

تو شهریار عالمی تـا چــند در غار حرا       ای یوسف مصر وجود از چاه تنهایی درآ

این خلق خواب آلوده را بــیدار کن بیدار کن       اقرأ بخوان اقرأ بخوان تکرار کن تکرار کن

تو سروران راسروری تورهبران رارهبری       تو از تمام انبیـا هـم بهــــتری هم برتری

تـو کشتی تـوحید را هم ناخدا هم لنگری       تو اولین روشنگـری تو آخرین پیغمبری

پیغمبران یک کاروان، تو کاروان سالارشان       پابست تو، با دست تو وا شد گره از کارشان

ای آشنـای عالمی ای عــالمی بیگانه ات       ای سینۀ صافی دلان لبـریز از پیمانه ات

ای کل عقل وعقل کل ای عاقلان فرزانه ات       ای شمع جمع عالمی ای مهرومه پروانه ات

سنگ تو باید سینۀ نا اهـل ها را بشکـند       تا حمزه ات پیشانی بوجهل ها را بشکند

ما بر تو از صبح ازل حکم خطیری داده ایم       ما بر تـو تا شـام ابد خیر کثیری داده ایم

ما خلق را مانند تو مهر منیری داده ایم       ما بر تومانند علی شمشیر وشیری داده ایم

ای وهم گم در جاه تو پیوسته تابان ماه تو       پیغمبـر محبوب مـا دست علی همراه تو

ای در بدن جانت علی تسلیم فرمانت علی       تـفسیر قرآنت علــی شمشیر برانت علی

آغاز و پایانت علی پیدا و پـنهـانت عـلی       شیر خروشانت علی اول مسلمانت علی

بر قـلۀ انـدیشه ها پـرواز کن پـرواز کن       راهی که باید طی کنی با یا علی آغاز کن

ای تا قـــیامت جـاودان اسـلام تو آئین تو       ای نقش لبخــند خدا روی لب خـونین تو

دشمن هم ازکف داده دل بر منطق شیرین تو       قرآن و عترت تــا ابد رمـز بقای دین تو

باز از حرای دیگری پیغمبری آغاز کن       دام نفاق و فتنه را از پـای امــت باز کن

با اتـحـاد دشـمـنـان ایـجــاد گشته خیبری       تا بشکند ارکان آن تا بر کند از آن دری

ای کاش تا بار دگر آید به میدان حیدری       آید بـه میدان حیدری با ذوالفـقار دیگری

فـریــاد، یا لـلـمسلمین آیا شــود از آستین       بار دگـر آید برون دست امیـــرالمؤمنین

ای حیدر خیبر شکن پیروز این میدان تویی       ای حجت ثانی عشر هم نوح هم طوفان تویی

هم مصلح کل بشر هم حامی قرآن تویی       امّید محرومان تویی فریاد مظلومان تویی

ای آفـتـاب دل بـرآ از پـردۀ غـیـــبت درآ       ای غیبت کبری برو ای دورۀ هجران سرآ

ای سینۀ مجروح ما مجروح طول غیبتت       در بعثـت جدت همه چشم انــتظاربعثتت

خورشید مکه کی رسد صبح طلوع نهضتت       بُـتهای عالم بشکند با دست عزم وهمتت

ای موسی دوران بیا ای عیـسی قرآن بیا       ای نوح کشتیبان بـیا عالم شده طوفان بیا

بازآ که بی توشیعه راجزخون دل درکام نیـست       بازآ که امت را به دل آنی دگر آرام نیست

ازحق به غیرحرف حق ازدین بغیراز نام نیست       اسلام بی خط شما با الله قسم اسلام نیست

تا ماه و خورشید و فلک تا عالمند و آدمند       «میثم»غدیر وبعتثت وقرآن وعترت باهمند

تـوفـیق نصیـبـم شده از یـار بخـوانـم        مـدّاحـی دلـدار کـنم از دل و جــانــم

خـواهم ز خدا ای هدف خـلقت هستی        تا روز جـزا زیـر لــوای تو بـمــانم

الــــمنةُ لله که من وقـف تـو هـــسـتـم        یعنی که گــدای تـوأم و شــاه جـهانم

وقتی که زبان مدح و ثـنـای تو بگوید        شهد عـسلت می چکد از هر دو لبانم

جـام دلـم از عشق تو گـردیــده لبـالب        این حـالت روحـانـی من گشته نشانم

جز مِهر تو را دردل خـود راه نـدادم        مِـهــر تو شــود روز جـزا خطّ امانم

سـرشــار شـدم از کــرَم واسـعـۀ تــو        از فـیـض تو نـشـأت بـبَرد طرز بیانم

بر طینت من مُهـرغلامی تو پـیداست        تزریق شده مِهر تـو در روح و روانم

سوگند به زهرا که تویی دار و ندارم

گـر اَمـرکــنـی در قدمت جان بـسپارم

جـبـریل فــرود آمده از سوی خدایت        حکـمـی ز خــدای احـد آورده برایت

آورده بــرای تـو که سلطان جـهـانـی        تـاجـی کـه مـزیّن شده با نـور ولایت

«اقـرأ»به تـو تـلـقین بکند یار قدیمی        آوای عـلی می رسد ازغــار حـرایت

فرمود بخــوان نام خــداونـد جـلی را       آن کس که به هرلحظه کند از توحمایت

شد واسطۀ فیض خدا حضرت حـیـدر       یعنی که به دست علی است امرهدایت

تو بـاعـلی هـسـتی وعلی با تو دمادم        هرجا که تورفتی شده او پای به پایت

تو مـنـبـع نـوری وعـلـی لُمعۀ نورت        یعنی که تـویی کعبه و او قـبله نمایت

آویـخـتـه برگــردن من رشتـۀ لـطفت        مـمـلـو ز کـرامات تـوأم، زیـر لوایت

من جز تو و حیدر به خـدا یـارنـدارم

جز لطف شما هــیـچ مــددکـار ندارم

ای دوستــی ات تاج ســر عالم و آدم        الـــــمنةُ لله کـه تــویــی سیـد خــاتــم

با خُلق عظیمت همه راشیـفـته کردی        اسلام ز اخــلاق تو شد قـبـلـۀ عـالــم

مشی تو به اسـلامِ عـلـی عادتمان داد       این است صراطی که به قرآن شده اقوَم

تاریخ عـلـی دوستی از نـاحیۀ توست        تـقــویـم ولایـت بـه تــو دادند مُـسـلّـم

واقف به تولای علی چون توکسی نیست        ای یــار قــدیـمــی عـلــی، قائد اعظم

معراج، خدا ازچه کسی با تو سخن گفت        بـا صوتِ که اسـرار خــدا بـود مفهّم

بالله که این حمد خـداونــد ودود است

حیدربه خداوند قسَم، اصل وجود است

قـلـبـم شده امشب حــرم حـیــدر کرّار        جـانم بــــه فــدای قــدم حــیــدر کرّار

بـرطالـع من شـیـعـۀ حـیـدر بـنـوشتند        نـقـش است به قـلـبـم عَـلَـم حیدرکرّار

زنـگــار، زدوده ز دلـم نــور ولایت        گـردیــده دلــم جـام جـم حیـــدر کرّار

اُفـتـد به تن دشمـن تو لــرزۀ سنگـین        وقتی شنوَد ذکــر و دم حــیــدر کرّار

درمعرکه برروی زمین ریخته سرها        بــا چــرخـش تـیـغ دو دم حیدر کرّار

روئیده به جان ودل من گلشن مِهرت        از بــــارش ابـر کــرَم حــیــدر کرّار

با نیـمـه نگــاه تو شـدم یـــار ولایت        صد شکر شدم ازخــدَم حــیـدر کرّار

از روز ازل تا به ابد دل به تو بستم

از پـــــیر غلامان شما بوده و هستم

دوان دوان ز فراسوی نــور مـــی آید        امـــین ترینِ کلیـمـان ز طـــور مـی آید

ردای سبز رسالت به دوش خود دارد        از آســـــمان نـــگـاهش سـتاره می بارد

شتابِ پــــای محـــمـد خـــلیل آسا بود        شب هلاکت بـت های لات و عُـزّی بود

نـسـیم خـنــدۀ او مــژدۀ سـحـــر دارد        به دســـت هـمّـت خــود پرچم ظفر دارد

شعاع نور ولایـش به کهکــشان رفته        بــــه مـرزهای سمــاوات بیـکـران رفته

سپیده طبل افــــق را مــــدام می کوبد        مســــیــر آمــدنـش را فرشته می روبد

ترانـۀ لب او "اقـرا بـاسم ربـک" بود        تبــسمــش مِــــی عـرفــانی ملائک بود

دریـده پــردۀ شب را به نور ایـمانـش        حــــریم خلــوت خورشید چشم گیرایش

طنین هر قدمش شادباش مـی گــــوید        به زیر هـر قدمش سـبزه زار می روید

زمین مُرید طــــریق مـسیح نـعـلـینش        هــــزار بــوسـه زند بر ضریح نعلینش

کران رحمت او وسعت هزاران نــیل        بــــه ارتـــفاع مقامش نمی رسد جبریل

خدا دوباره به عشق نـبی تــــبسّم کرد        بهشت قُرب خــودش را به نام مـــردم کرد

به گوش می رسدازسمت سرزمین خُلود        صدای خواندن چـاووش حضرت داوود

بزرگ زادۀ ایــل  مـبـشّــران بهشـــت        امـــیر قافلــــه ســـالار کاروان بهشت

مسیحِ مکه شد و روح مرده راجان داد       بـــه مرگ دختـرکان عـشیره پایان داد

به قوم حق طلبان اذن مِی گسـاری داد        ســــپاه و لشــگر ابلیس را فراری داد

مُدبّرانه بـــه قــــتل خرافــه فـــتوا داد        به دست غنچۀ لب،حکم جلب غم راداد

خدا کند به نگاهــی شــویم مــــقدادش        شویــــم ساکـن خـوشبخت شـیعه آبادش

خدا کند که بخواهـد ابــــوذرش باشیم        کــــنار گـــنبد خـضـرا، کبوترش باشیم

بخند حضرت آقا که یاســــرت باشـم         بهــــشت هــم بتــــوانم مُــجاورت باشم

مــن از تـبــار ارادت ز کـوی سلمانم        هـــــزار مـــــرتبه شـکر خــدا مُسلمانم

به خال حضرتِ معشوق خود گرفتارم        من از قــــبـیـلۀ مـــجنـون ز ایل عمّارم

من از پیالۀ دستـت شراب می خواهم        بـــرای دار جـــنونم طـنـاب می خواهم

اگر چه غرق گنـاهم بـــیا حــلالم کن        ســــیاه دل نشــــدم لطف کن بــلالـم کن

برقـع گشود و سورۀ نـور آفــریـده شد        یـک خنده کرد؛ صـبح ظهـور آفـریده شد

بر تخته سنگ غار حـرا عـاری از قلم        خطی کشید و شـعر و شــعور آفریده شد

صـوت خدا ز حنجره گـل کرد بر لبش        داوود پــا گـرفت و زبـــور آفـریــده شـد

یک جمله از مقاومتش بر زبان گذشت        کـــوهی به نـام سـنـگ صبـور آفریده شد

موجی به بحرمعرفتش زدکه بی‌درنگ        دریــــایـی از شـــراب طهـور آفریـده شد

عالم محیط معـرفت و شوق و شور شد

ملـک وجـود، محفل فیض حضــور شد

شــــام سیاه جهل بـه پایـان رسیـده بود         بــــاور کنیـد صبـح بصیـرت دمیـده بود

باور کنیـد دولـت قـــــرآن گــرفت پــا         بــــاور کنیـد رنـگ شیـاطین پریـده بـود

میلادعـدل و داد و مسـاوات و زندگی         یا کــودکی کـه زنـده به گـور آرمیده بود

یـا جشـن مــادری کـه ز بی‌رحمی پدر        داغ شکفـــتـه دستــه‌گل خویش دیـده بود

یا جشـن عیـــد بــَردۀ شـلاق خورده‌ای        کزعمردست شسته دل ازجـان بریده بود

با آن که سیـنـه‌اش همـه کانون خشم بود

جاری سرشک شادی‌اش ازهردوچشم بود  

شرم و حیا ز شرم و حیـا سربه‌زیر بود        بی‌دادگـر شــریف وشـرافت حقیـربود

زن در میان جامعه در معـرض فروش        ماننـد بــَرده‌ای کـه همیشـه اسیــر بود

هرکس ضعیف بود چو موری که پایمال        هرکس کـه زور داشت به مردم امـیر بود

هرکس که سیر بود چو گرگ گرسنه‌ای        هرکس گـرسنه روز وشب ازعمرسیربود

در آن مـحیـط جـور و جفـای ستمگری        دنیـای خستـه منتظـر یــک بشیـر بود

توحـیـد را دوباره طلوعی مجدد است

پیــداست آن بشیر، وجـود محمّد است

بت‌هـا تمـــام ذکــــر خدا بـر زبان‌شان        افـــتاده بتگـــران همه آتش به جـان‌شان

پامــــال گشــته‌انـد ستم‌بـارگان چو مور        انگار آمــــده اسـت بـه پایان زمان‌شان

آتــــش شده اســت آب به کام ستمگران        آجر شده است اهل زر و زور نان‌شان

درهــــم شکـسته فرق ابوجهل‌های زور        از دست حمزه آمده بر سر کــمان‌شان

هــــیزم‌کـــــشـان آتش فتنه چـو بـولهب        تبت یدا ابـولهب آمـــــد بـــــه شان‌شان

آن رشته‌ای که «حبلِ مَسَد» بود ازغضب

پیچیـده شـد بـه گـردن حمـالة الحـطب

دیـدم فرشتـه آمـد و بــــازوی دیو بست        دیدم چگـــــونه سلسله‌های ستم گسست

دیــــــدم بــه روی دوش خلیـلِ خلیل‌هـا        دست علی تبر شد وبت‌ها همه شکست

دیــــدم بــه دست بت‌شکن مسجدالحرام        نه بت به روی پا؛نه به جا ماند بت‌ پرست

دیدیــــم در مـحیط ستم، ظلم، سـرکشی        مظلـوم ایـستـاد و ستـمـگـر ز پا نشست

بـــــاور کـــنیـد پرچــم عــدل محمّـدی        بـر قــــلـۀ عـقـیــدۀ مـــــا سـربلنـد هست

پیش از نـزول وحی به عالم صلا زدیم

مـــــا پــــــیــرو مـحمّـد و آل محمّــدیم

مـا در مـــقام و مرتبه؛ فـوق ملل شدیم        در مکتب پیــــمبرمـان بــــی‌مثـل شدیم

یک جلوه از حرا به دل ما رسیـد و ما        از تیرگی به نـور فــــدایــی بـدل شـدیم

بــــا یــک نهیب زندۀ حـی ‌علی‌الفـلاح        تبــــدیـل بـر حـــقیقت خــیرالعمـل شدیم

تـــابیـده شد فروغ بصیرت به قلب‌مان        یار علـی بــــه فـتنۀ جنــگ جـمـل شدیم

بـــاور کـــنیـد پیشتـر از بـود خویشتن        عـبـد خـدا و مــــنکر لات و هـبـل شدیم

دنـیـا بدانـد اینکـه تمـدن از آن ماست

گیتی همیشه محـو صدای اذان ماست

گویــیـد منکـران همـه برهـان بیاورند        بــر دردهــای جامـعـه درمــان بیـاورند

دانـشـوران کـل جهـان را صــدا زنـید        یک آیــه مثـــــل آیــــۀ قــرآن بیـــاورند

گـویید در تمامی ادیـان اگر کـه هست        مقداد و حجر و بــوذر و سلمـان بیاورند

مقداد وحجروبوذرو سلمان‌شان کجاست؟        کـوشش کننـــد چـــنـد مسـلمـان بـیـاورند

خـواهنـد اگـر سعـادت دنیـا و آخـرت         بایـد بــه ایــن پـیــامبـر ایــمــان بیاورند

چونان که بعد ختم رسالت رسول نیست

دینــــی به غیـر دیـن محمّد قبـول نیست

مـا از غـــدیـر، راه حــرا را گرفته‌ایم        در این مسیر هر دو ســــرا را گرفته‌ایم

از لحظه‌ای کــه آیـۀ اقــرأ نزول یافت        سـرخط ســــبز شــــیر خـدا را گرفته‌ایم

مـــــا را ز خاک کرب‌و‌بـلا آفریـده‌اند        مـــــا راه سیــــــدالشهــدا را گـرفتــه‌ایـم

پرواز ما ز اوج ملک هم گذشته است        ما زیر بـال، ارض و سمــا را گرفته‌ایم

ای خاندان پـــــاک محمّد خدا گواست        مـا دامــن ولای شمـا را گــــرفتـــــه‌ایـم

"میــثم" همیشه خاک ره میثم شماست

تا هست زنـده در نـفس او دم شماست

آیـه آیـه هـمــه جا عـطـر جـنان می آید        وقـتی ازحُسن تو صحبت به میان می آید

جبرئیـــلی که به آیات خدا مانوس است        بشـنــــود مــــدح تو را با هیجان می آید

می رسی مثل مسیحا و به جــــسم کعبه        با نفس های الهـــی تــــو جــــان می آید

بس که درهرنفست جاذبۀ توحیدی است        ریگ هم در کف دستـت به زبان می آید

هرچه بت بود به صورت روی خاک افـتاده‌ ست        قــــبلـۀ عــزت و ایمان به جهـان می آید

با قدوم تو بـــــرای هــــمه‌ی اهل زمین        از سمــــاوات خـــــدا بـرگ امان می آید

نور توحیدی تو در همه جا پیچیده ست        از فراســــوی جـــهان عـطر اذان می آید

عرشِ معراج سماوات شده محــــرابت

ملکوتی ست در این جلوۀ عـالــم تابت

خـاک از بـــرکت تو مسجد رحمانی شد        نور توحید بــــه قلــــب بشر ارزانی شد

خواست حق، جلوه کند روشنی توحیدش        قلب پر مــــهر تو از روز ازل بانی شد

ذکرلب های توسرلوحـۀ تـسبیحات است        عرش بــــا نور نگــــاه تو چراغانی شد

قول و افعال وصفاتت همه نورمحض اند        نــــورت آئیــــنه‌ی آئیــــن مـسلمانی شد

بــــه ســــراپــــردۀ اعجــاز و بقا ره یابد        هر کــه در مذهب دلدادگی ات فانی شد

خواستم در خور حسن تــو کـــلامی گویم        شـعر من عاقبتش حسرت و حیرانی شد

ای که مبهوت تو ووصف خطی ازحسنت        عقل صــد مولوی و حافظ و خاقانی شد

«از ازل پرتو حســـنت ز تجلــــی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عــالــم زد»

جنتــــی از هــــمه‌ی عرش فراتر داری        تـو که در دامن خود سـوره‌ی کوثر داری

دیدن فاطمـه ات دیــــدن وجـــه الله است        چه نیـازی است که تا عرش قدم بر داری

جــــذبه‌ی چــــشم تو تسخیر کند عالم را        در قد و قامـــت خود جـلــوۀ محشر داری

عالم ازهیبت تو،شوکت تو سرشار است        اســــداللهــــی چــون حضرت حیدر داری

حسنین اند روی دوش توهمچون خورشید         جلــــوۀ نــــورٌ علی نــور ، مکـرر داری

اهل بیت تو همــه فاتــــح دل ها هستند

روشنی بخش جـهان، قبلــۀ دنیا هستند

ای که در هردوسرا صبح سعادت با توست        رحمت عالمی ونور هدایت با توست

چشم امید همـــه خلق و شـــــکوه کرمــــت        پـدر امـــــتی و اذن شفاعت با توست

با تو بودن که فقط صرف مسلمانــی نیست        آنکه داردبه دلش نورولایت با توست

بی ولای علی این طـــایفه ســــرگردانــــند       دشمنی با وصی ات،عین عداوت با توست

باید از باب ولای علـــــی آیــــد هر کــــس       درهوای تو ودرحسرت جنت باتـوست

سالیانی ست دلـــم شـــــوق زیــــارت دارد        یک نگاه تو مرا بس،که اجابت بـــا توست

کاش می شد سـحــری طوف مدینه آنگاه

نجف و کـــرب و بلا و حـــــرم ثــــارالله

ببین که قلب زمین شور دیگری دارد          و در نـگــاه خودش نور باوری دارد

همین که غار حرا مست لفظ  اقرأ شد          ز اعـتـبــار نـبـی فـکــر دلبـری دارد

ز های و هوی ملک گوش آسمان پر شد          و کنج سینۀ خود نــور سروری دارد

تمام غــار حرا مثل عـرش اعلاء شد          دل رمــیــدۀ او حــال بــهـتــری دارد

صدای حضرت جبریل می رسد برگوش          هبـوط کــرده و حـکـم پیـمـبری دارد

به تو ســلام خــداونــد یـا رسـول الله

بـخــوان به نام خــداوند یا رسول الله

نگـاه خـیــرۀ دنیا به سمت غار حـرا          چه می تـپــد دل بی تـاب مــردم بـالا

برای یک قدم امشب مجال حرکت نیست          ز ازدحام ملائک به روی خـاک خدا

برای اینکه به هـمراه خـویش آوردند          پـیــام تـهـنـیـت مـنـصـب نــبــوت را

و اولین نفری که رسید و اشـهد گفت          علی عـالـی اعـلاست پشت غار حـرا

در آن میانه ملائک به یک دگر گفتند         چه خالی است خدا جای حضرت زهرا

خوشا به حال خودم هم زبــان سلمانم

خـوشا به حال خودم شـیـعـۀ مسلـمانم

چــراغ راه هـمـه جـلـوه های ایـمانت          دل رمــیـدۀ مـا بـی قــرار دسـتــانـت

برای اینکه بگـیـرند حـاجت خـود را          شدند جـمـلـه ملائک دخـیــل دامـانت

شما که جای خودت؛ میـرسد جبرائیل          برای عرض ادب پیش پــای سلمانت

پـیـامبــران اوالـعــزم قـبــل تــو آقــا           شـدنـد پـیــرو قــرآن تو مـسـلـمـانـت

تو از خدای خودت هم که دلبری کردی              رســول آیـنــه هــا با نــوای قــرآنت

نـبــوتت ابــدی شـد به اعـتـبـار علی

به پـشـتـوانـه و گرمی ذوالفقار علی

وقتـی شکــــوفا شــد گل امید آن روز        گل های عشق و معرفت روئید آن روز

در وسـعت هفــت آسمان غرق توحید        جبـریـــل بــذر نــور می پاشید آن روز

گوئـی ز چشـم آسمان بر چهرۀ خـاک        اشک نـشاط و شوق می غلطـید آن روز

تا گوهر شهوار خود را عرضه سـازد        دریای رحمت موج زد؛ جوشید آن روز

در خلوت روحــانیش با دوست احمـد        از گـــلشن ســبز دعــا گــل چـیـد آنروز

در جلوه های وحی و تـوحید و نبّـوت        صــد جلوه از نــور خـدا را دید آن روز

آمد صدای «قـم فانذر» تا بـه گـوشش        بـا نغـمـۀ «اقــرأ» به خود لرزید آنروز

بـا رویــــش آن گــــلـبُن ســبـز نبّـوت        عــطر رسـالت در فـضــا پیچید آن روز

ذراّت هستی زیر لب مبهوت وحیـران        گفتند سـر زد از حـرا خـورشید آن روز

از یمـن خلـــق نــور او وز بـعـثـت او        گوئـی خـدا بر خـویـشتـن بـالید آن روز

تا خـلق را سازد رهـا از بـت پــرستی        دادنـــد بر او پــرچـم تــوحـیــد آن روز

بخـشید چون تاج شرف بر او خــداونـد        کرد از مقــام و قـدراو تـمـجـید آن روز

تـا خــلـــق را آگــاه سـازد از مـقامش        حـق نقد هـسـتی را به او بخشید آن روز

بـرظلمت دل های تـیــره ای «وفـائی»        نـور خــدا از آسـمـان تـابــیــــد آن روز

پیـمـبـران همه از جای خود قـیام کـنید            نمـاز رو بـه سوی مسـجد الحـرام کنید

ز نـام نـامـیِ پـیـغـمـبـر احـتـرام کـنـید            میِ طهـور بـه دسـت خـدا به جام کنید

سپـس به غار حـرا رفته، ازدحام کنید            ز جان و دل به رسول خـدا سلام کنید

شـب امـید شمـا و شب نـویـد شـماست

ادب کـنـید که عید خـدا و عید شماست

پـیـام فـتـح و نـویـد ظـفــر مـبارک باد            دعـای عـمر شـمـا را اثـر مـبارک باد

خجـسته عید بشر بـر بشـر مبارک باد            تمام شد شب هجران سحـر مبارک باد

خجـستـه بـعـثت پیـغـامبـر مبـارک باد            به جن وانس وملک این خبر مبارک باد

خـبر دهـید کـه عـیـد اخـوّت آمده است

خـزان گـذشت، بهـار نـبوّت آمده است

خبر دهید امم را که فـتح باب شماست            خبر دهید که پایـان اضطراب شماست

خـبر دهـید که آغـاز انـقـلاب شـماست            خبر دهید که توفیق بی‌حساب شماست

خـبر دهید که اسـلام دین ناب شماست            خـبر دهیـد کـتـاب خـدا کـتاب شماست

خبر دهید که ختم رسل بـشیر شماست

خبر دهید که مـولا عـلی امیر شماست

خبر دهید که «اقرء» به مکه نازل شد            خبر دهید که «اضرب» شعارِ باطل شد

خـبر دهید کـه قـانـون عـدل، کامل شد            خبـر دهـیـد که قـرآن چراغ محفـل شد

خبر دهیـد: مـریدان! مراد حـاصل شد            نزول سـورۀ «یـا ایّـهـا الـمـزمّـل» شد

رسد ز کوه و در و دشت و سنگ و نخل و گیاه

صــدای زمـــزمــــۀ لا الــــه الا الــلـه

بخوان محـمّد! آوای تو صدای خداست            بخوان که هرچه بخوانی، پیام آخرِ ماست

بخوان‌بخوان که هماهنگ با توارض و سماست            بخوان بخوان که از اوّل بشر تو را می‌خواست

قیـام کن که قـیامت قـیـامـتِ کـبـراست            قیام کن که کند عدل با تو قامت راست

تـو را دهـنـد نــدا راهـیـان وادی نـور

تو را زنند صدا دختران زنده به گـور

تو مـنـجـی هـمـه با انـقـراض دنـیـایـی            تـو بـا فــروغ خـدایـی‌ت عــالـم‌ آرایـی

تـو تـا قـیـام قـیـامـت، پـیــمــبـرِ مـایـی            تو یـار خـلـق به دنـیایی و بـه عـقـبایی

تو رهـبر هـمگـانـی، اگر چـه تنـهـایی            تو در تـمـام مـلـل، مـاه انـجـمـن‌هـایـی

 بخوان که قدر و مقام و جلالتت دادیم

رُسـل نـیـامـده، حـکـم رسـالـتت دادیـم

محمّد ای به تو از ذات پاک حیِّ ودود            هـمـاره بـاد سـلام و هـمـاره بـاد درود

خدای بود و تو بودی، جهان نبود نبود            عدم به میـمنت خلـقت تـو یافـت وجود

خدا به نور تو از روی خویش پرده گشود            بشر به یمن تو برخاک، روی طاعت سود

جزیـرة العـرب از نظم تو گرفت نظام

جــمـال تـوسـت چـراغ تــجـلّیِ اسـلام

پـیـمـبـران عـظـمـت یافـتـنـد بـا نـامت            دمـیـده در هـمه عـالـم فـروغ اسـلامت

رسید سنگ مـلامت ز هر در و بامت            زدند طعـنـه و دادند سـخـت دشـنـامت

زهی مکارم اخلاق و لطف و اکرامت            نگشـت تـلـخ ز بـیـداد دشـمـنـان کامت

اگر چه سنگ عدو گشت پاسخ سخنت

زدی تبسم و خون بود جاری از دهنت

چهارده صده روشن چراغ حکمت توست            چهارده صده قـرآن پیام وحدت توست

چهارده صده جاری بحار رحمت توست            چهارده صده پـاینـده نـام امّـت تـوست

چهارده صده بر کف لوای عترت توست            چهارده صده بر امّت این وصیّت توست

 که ای تـمامی امت مـنـم پـیـمـبــرتـان

منم پیمبر و مولا علـی است رهـبرتان

علی وصی من است و علی ولی خداست            علی سراج منیر و علی چراغ هداست

علی رکوع و سجود و علی سلام و دعاست            علی است با حق وحق درپی علی پویاست

علی حقیقت حق، حق بدون او تنهاست            علی،علی،علی آری علی امام شماست

بنـای دین بـقایش کـه هست عالـمگـیر

یکـی ز غار حرا دیگری بود ز غـدیر

یقین کنید که مشکل‌گشا علی ست علی            یقین کنید که دست خـدا علی ست عـلی

یقین کنیـد فـقـط مـقـتدا عـلی سـت علی            یقین کنید که شمس‌الضحا علی ست علی

یقین کنید که صاحب لوا علی ست علی            یقـین کـنـید امـام شمـا علـی سـت عـلی

قسم به ذات خدایی کزاوست هرچه که هست

یقین کنید که اسلام بی‌ علی کـفر است

حـقیقـتی است که کتمان آن بوَد تکـفیر            قـسـم بـه آل محـمّـد، بـه آیـۀ تـطـهـیـر

قسم به آنچه قـلم کـرده از ازل تحـریر            کـه دست قـدرت پـروردگار حیِّ قـدیر

شناسـنامـۀ ما را زده است مهر غـدیر            علی همان شب بعثت به خلق گشت امیر

قـسـم بـه ذات خــداونـدگـار لــم یـزلـی

تمام دین محمّد عـلی، علی‌ست، عـلـی

وصف تـو را خـدا به بیـانـی رسا نوشت      روزازل به یمن شما «هَل اَتـی» نوشت

زیــــباترین قـصـیـدۀ خـلقــت کلید خورد      آن جـا که اسـتـعـارۀ چـشم تـو را نوشت

هفت آسمان خلاصۀ «وَالشّمس» روی توست      دیباچۀ فروغ تو را« والضّـحی » نوشت

وقتی که در جهـــان به تجـــلّی در آمدی      اسرار« یا» و سین تو را در خفا نوشت

منظــور خلـقـتـــی و خداونــــد از ابـتـدا      نام تــــو را به دفــــتر خود مبتـدا نوشت

آن گاه آیـه آیـــه تــــو را منتــــشر نـمود      تـــشریح انبـعــاث تو را در حـرا نوشت

نوری شد و تمام تو را در خودش سرود      در نَجم و دَهر و نور ودُخان بر ملا نوشت

آن قدرخوب و پاک و زلالـی که دست حق      یک پرده از مقام تو را در «کسا» نوشت

محـمــودِ آفــریـنــــشی، نـــام تـو را خدا      در هــر کجـا نوشت یـقـیـناً به جا نوشت

شرح تو را خدا به بیـانــی دگـر نــوشت      تو خوبِ خوب بودی و او خوب ترنوشت